کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۰۷

آلوده مشو که پاک می باید شد

ماسای که دردناک می باید شد

از باد چو آتش ار بری سر فلک

چون آب بزیر خاک می باید شد