حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۴۷۸

چشم بر راهم که جانان کی رسد‌؟

با چمن سروِ خرامان کی رسد‌؟

نافۀ آهویِ چین کی آورند

وز سبا مرغِ سلیمان کی رسد

هر دمم از عشق صفرا می‌کند

دردِ این سودا به درمان کی رسد

این معمّا را به می باید گشاد

تا مرادِ بی نوایان کی رسد

یا رب این باد از گلستان کی وزد

یا رب این سیب از سپاهان کی رسد

کی به ما آید نسیمِ زنده‌رود

پیکِ صبح از باغ کاران کی رسد

از عراق آید نمی‌دانم نسیم

یا ز اطرافِ خراسان‌، کی رسد

از ختن یا از ختا یا از تتار

تحفۀ یاری ز ترکان کی رسد

گرچه دوراندیشم و باریک‌بین

وهمِ من در وصفِ ایشان کی رسد

کی بشارت‌نامهٔ روز آورند

وین شبِ یلدا به پایان کی رسد

او که گفت آنم که فریادت رسم

ز اشتغالِ خویش با آن کی رسد

غبغب و زلفی عجب دیدم به خواب

تا به من آن گوی و چوگان کی رسد

هان نزاری هم‌چنان می‌گوی باز

چشم بر راهم که جانان کی رسد‌؟