بیار آن چه دلِ ما به یکدگر کَشَدا
به سر کش آن چه بلا و اَلَم به سر کشدا
غلامِ ساقیِ خو‌یشم که بامدادِ پگاه
مرا ز مشرقِ خُم، آفتابْ برکشدا
چو تیغِ باده برآهیجم از میانِ قدح
زمانه باید تا پیشِ من سپر کشدا
چه زَرّ و سیم و چه خاشاک‌ْ پیشِ من، آن روز
که از میانهٔ سیماب، آبِ زَر کشدا
خوش است مستی و آن روزگارِ بی‌خبری
که چرخ، غاشیهٔ مَردِ بی‌خبر کشدا
درِ نشستِ من آن گه گشاده‌تر باشد
که مست گردم و ساقی مرا به در کشدا
اگر به ساغرِ دریا هزار باده کشم
هنوز همتِ من ساغرِ دگر کشدا