ازرقی هروی » رباعیات » شمارهٔ ۲۲

چون بر همه کس نمی‌شود راز نهفت

من گوهر راز خود نمی‌دانم سفت

تنهایت همی جویم، ای مایهٔ جفت

هم با تو مگر راز تو بتوانم گفت