مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۸۶ - در مدح علاءالدوله سلطان مسعود

هر ساعتی ز عشق تو حالم دگر شود

وز دیدگان کنارم همچون شمر شود

از چشم خون فشانم نشگفت اگر مرا

از خون سر مژه چو سر نیشتر شود

راز من و تو اشگ دو چشم آشکار کرد

زین راز دشمنان را ترسم خبر شود

ای حسن تو سمر به جهان زود حال ما

چون حال عشق وامق و عذرا سمر شود

گویی مگر که نیک شود حال من به وصل

ترسم که عمر بر سر کار مگر شود

گویی شود هزیمت هجر آخر از وصال

نیکو غنیمتی است نگارا اگر شود

ای آن که تن به روی تو دیده شود همه

وز عشق روی تو همه دیده بصر شود

جایی که تو نشینی و راهی که بگذری

از زلف و روی تو تبت و شوشتر شود

خانه به ماه عارض تو، گردد آسمان

مجلس به سرو قامت تو غاتفر شود

زرین کمر نگاری و مشکین دو زلف تو

گه گه بر آن میانک سیمین کمر شود

از تو همی به سر نشود این بلا و عشق

گر زنده مانم آخر روزی به سر شود

یک روز عاشق تو ز بیداد تو همی

اندر مظالم ملک دادگر شود

مسعود خسروی که سعادت به پیش او

هر گه که قصد عزم کند راهبر شود

شاهی که گر بیان دهد اخلاق او خرد

فهرست باس حیدر و عدل عمر شود

بر سنگ اگر مبارک نامش کنند نقش

سنگ از شرف به ماه و به خورشید بر شود

هر سال شهریارا اطراف مملکت

از جنبش تو پر ز سپاه و حشر شود

راه سفر گزینی هر سال و یمن و یسر

با تو دلیل راه و رفیق سفر شود

گرد تو از یلان سپه اندر سپه بود

سوی تو ظفر نفر اندر نفر شود

هر خاطری که با تو شود کژ کمان نهاد

از کین تو نشانه تیر خطر شود

هر شاه کو ز حکم و مثال تو بگذرد

ایوان او سپاه تو را رهگذر شود

و آن کس که راه خدمت و طوع تو نسپرد

جان و تنش به پای بلا پی سپر شود

بر فرق بدسگال تو گردد عبیر خاک

در کام نیک خواه تو حنظل شکر شود

از بهر آن که نصرت زاید برای تو

هر روز بخت مادر و نصرت پدر شود

چون در مصاف تیغ و تبر در هم اوفتد

در حمله مغز طعمه تیر و تبر شود

در جنگ حلق و روی دلیران ز گرد و خوی

چون سنگ خشک ماند و چون ابرتر شود

چشم سپهر و روی مانه به رزمگاه

از گرد کور گردد و از کوس کر شود

در پیش چشم دولت تو تیغ های تو

آیینه های نصرت و فتح و ظفر شود

هر یک به قوت تو ز ترکان تو به رزم

چون پیل مست گردد و چون شیر نر شود

آنجا بسی پسر که گنه بر پدر نهد

وانجا بسا پدر که به خون پسر شود

چون خنجر زدوده شود کاردین و ملک

چون خنجر تو در کف تو کارگر شود

جان کی برد ز تیر تو کش پر عقاب داد

گرچه مخالف تو عقابی به پر شود

هر تیر سخت زخم که از شست کین تو

بجهد دل عدوی تو آن را سپر شود

گر آتش سیاست تو شعله ای زند

گردون از آن دخان شود اختر شرر شود

خون جگر ز دیده ببارد به جای اشک

هر تن که او ز سهم تو خسته جگر شود

ناوردگاه سازد میدان مدح تو

هر کس که او سوار کمال و هنر شود

جاه تو طوق فاختگان را گهر کند

گر مدحت تو فاختگان را زبر شود

مداح را دهن چو شد از مدح پر گهر

پس طوق فاخته نه عجب گر گهر شود

رای تو هر زمان ز برای حیات ملک

جانی شود که آن به تن ملک در شود

چون رایها زنند به تدبیر مملکت

رای تو همزبان قضا و قدر شود

شیر و گوزن ساخته در بزم تو به هم

وین تا کسی نبیند کی معتبر شود

نه شیر گرسنه بود و صید بایدش

نز تشنگی گوزن سوی آبخور شود

ای تاج تاجداران نرگس همی به باغ

از بهر بزم تست که با تاج زر شود

نه بر گوزن شیر همی حمله افکند

نه او ز بیم شیر همی زاستر شود

آهو و رنگ باغ تو گر سرو و موردست

هر ساعتی به رنگ همی خوب تر شود

گویی که عالم صور آمد سرای تو

کز برگ و شاخ باغ همی پر صور شود

بر شرق و غرب بارد اگر ابر آسمان

از بحر طبع صافی تو پر مطر شود

وان ابر اگر به دشت ببارد عجب مدار

گر شاخ رنگ و آهو از آن بارور شود

بی حد ز خشت پیلک تو شیر و ببر و گرگ

بی جان شدند و باز دمادم دگر شود

هر پیکری که دارد ازین حسن باغ تو

نشگفت اگر ز دولت تو جانور شود

روز تو نیک باد که هر دشمن تو را

روز بد است و هر روز از بد بتر شود

تا شاه شب همیدون هر شب ز شاه روز

بر چرخ، گاه خنجر و گاه چون سپر شود

چون شاه روز بادی و چون شاه شب کز آن

گه نورمند خاور و گه باختر شود

تا حشر شهریار تو بادی درین جهان

گر جز تو شهریار جهان را به سر شود