صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۳۴۷

چو دست خود به دعا می پرست بردارد

به باغ گریه کنان تاک دست بردارد

دعای صبح بناگوش بی اثر شده است

دگر کسی به چه امید دست بردارد؟