صائب تبریزی » دیوان اشعار » متفرقات » شمارهٔ ۳۲۷

با رخت آینه خوش عیش تمامی دارد

شانه با هر شکن زلف تو دامی دارد

عمرها رفت ز وارستگی و می سوزم

تب واسوختگی طرفه دوامی دارد