باباافضل کاشانی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۲

گیرم که سلیمان نبی را پسری

بر باد نشسته ای، جهان می سپری

گیرم که به کام توست گیتی، شب و روز

بنگر که پدر چه برد تا تو چه بری