شاه نعمت‌الله ولی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۷

تا جان باشد به می خوری می‌ کوشم

خوش آب حیاتی است روان می ‌نوشم

مویی ز سر زلف بتی یافته ام

زنار کنم به عالمی نفروشم