مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶۷۴

ما ز بالاییم و بالا می‌‌رویم

ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

ما از آن جا و از این جا نیستیم

ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم

لااله اندر پی الالله است

همچو لا ما هم به الا می‌رویم

قل تعالوا آیتیست از جذب حق

ما به جذبه حق تعالی می‌رویم

کشتی نوحیم در طوفان روح

لاجرم بی‌دست و بی‌پا می‌رویم

همچو موج از خود برآوردیم سر

باز هم در خود تماشا می‌رویم

راه حق تنگ است چون سم الخیاط

ما مثال رشته یکتا می‌رویم

هین ز همراهان و منزل یاد کن

پس بدانک هر دمی ما می‌رویم

خوانده‌ای انا الیه راجعون

تا بدانی که کجاها می‌رویم

اختر ما نیست در دور قمر

لاجرم فوق ثریا می‌رویم

همت عالی است در سرهای ما

از علی تا رب اعلا می‌رویم

رو ز خرمنگاه ما ای کورموش

گر نه کوری بین که بینا می‌رویم

ای سخن خاموش کن با ما میا

بین که ما از رشک بی‌ما می‌رویم

ای که هستی ما ره را مبند

ما به کوه قاف و عنقا می‌رویم