فیض کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۹

از غیب رسد، بدل سروشی هر دم

دلراست بدان سروش گوشی هردم

گه نغمهٔ حزن میرسد گاه طرب

نیشی است بهر دمی و نوشی هر دم