عطار » مختارنامه » باب هفتم: در بیان آنكه آنچه نه قدم است همه محو عدم است » شمارهٔ ۴۷

ای بود تو پیوسته بنا بود آخر

تا کی باشی به هیچ خشنود آخر

از هیچ پدید آمدهای اول کار

گرچه همهای، هیچ شوی زود آخر