مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۳۴

چون خار بکاری رخ گل می‌خاری

تا گل ناری بر ندهد گلناری

فعل تو چو تخم و این جهان طاحون است

تا خشت بر آسیا بری خاک آری