مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۶۴

ای یار گرفتهٔ شراب آمیزی

برخیزد رستخیز چون برخیزی

می‌ریز شراب را که خوش می‌ریزی

چون خویش چنین شدی چرا بگریزی