مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۵۲

یارب تو یکی یار جفا کارش ده

یک دلبر بدخوی جگر خوارش ده

تا بشناسد که عاشقان درچه غمند

عشقش ده شوقش ده و بسیارش ده