مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۵۴

چون آتش می‌شود عذارش به سخن

خون می‌چکد از چشم خمارش به سخن

چون می‌برود صبر و قرارش به سخن

ای عشق سخن بخش درآرش به سخن