مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۹۵

تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم

چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم

ارواح ترا سجده‌کنان میگویند

چون پیش تو مردیم همه زنده شدیم