مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۱۳

آن کس که ببست خواب ما را به ستم

یارب تو ببند خواب او را به کرم

تا باز چشد مرارت بی‌خوابی

و اندیشه کند به عقل ارجم ترحم