مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۰۷

ناگه بزدم دست بسوی جیبش

سرمست شدم ز لذت آسیبش

دستم نرسید سوی جیبش اما

المنة الله که بر دم سیبش