مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۳۲

می‌آ ید یار و چون شکر میخندد

وز مرتبه بر شمس و قمر میخندد

این یک نظری که در جهان محرم او است

هم پنهانی بدان نظر می‌خندد