مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶۶۲

در خدمتت ای جان چو بدن می‌افتد

زان سجده به بخت خویشتن می‌افتد

هر بار که اندر قدمت می‌افتم

جان در باطن به پای من می‌افتد