مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۵۶۷

این صورت آدمی که درهم بستند

نقشی است که در تویلهٔ غم بستند

گه دیو گهی فرشته گاهی وحشی

این خود چه طلسم است که محکم بستند