مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۵۶

بیرون ز جهان و جان یکی دایهٔ ماست

دانستن او نه درخور پایهٔ ماست

در معرفتش همین قدر می‌دانم

ما سایه اوئیم و جهان سایه ماست