مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۴

آن چشم فراز از پی تاب شده است

تا ظن نبری که فتنه در خواب شده است

صد آب ز چشم ما روان کردی دی

امروز نگر که صد روان آب شده است