سنایی » دیوان اشعار » قصاید و قطعات » شمارهٔ ۱۲۶

عمر دو نیمه‌ست و ازین بیش نیست

اول و آخر، چو همی بنگرم

نیمی از آن کردم در مدح تو

نیمی در وعده به پایان برم

عمر چو در وعده و مدح تو شد

صله مگر روز قیامت خورم