عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۷

از دل نرود شوق جمالت بیرون

وز سینه هوای زلف و خالت بیرون

این طرفه که با این همه سیلاب سرشگ

از دیده نمیرود خیالت بیرون