عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۶

زین گونه که این شمع روان می‌سوزد

گوئی ز فراق دوستان می‌سوزد

گر گریه کنیم هر دو با هم شاید

کو را و مرا رشتهٔ جان می‌سوزد