عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۵

فکری که بر آن طبع روان می‌گذرد

شرحش ز معانی و بیان می‌گذرد

شعر تو چرا نازک و شیرین نبود

آخر نه بدان لب و دهان می‌گذرد