شیخ بهایی » دیوان اشعار » مثنویات پراکنده » شمارهٔ ۱۰

عادت ما نیست، رنجیدن ز کس

ور بیازارد، نگوییمش به کس

ور برآرد دود از بنیاد ما

آه آتش بار ناید یاد ما

ورنه ما شوریدگان در یک سجود

بیخ ظالم را براندازیم، زود

رخصت اریابد ز ما باد سحر

عالمی در دم کند زیر و زبر