عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴

ای دوست، فتاد با تو حالی دل را

مگذار ز لطف خویش خالی دل را

زیبد به جمال خود بیارایی دل

زیرا که تو بس لایق حالی دل را