قال النّبیّ علیه السّلام: «مَن قَرَأ آیة الکرسیّ عقیب کلّ صلاة مکتوبة قبض اللّه روحه بنفسه»
آری، کافری که منکرتر بود، او را فرشته‌ی هول‌تر فرستد، و هر مؤمنی که نیکوتر بود، او را فرشته‌ی بارحمت‌تر فرستد. عزرائیل علیه السّلام به انبیا علیهم السّلام بیامدی، هر نبی که گزیده‌تر بودی نزد او در صورت متواضع‌تر و بالطف‌تر آمدی. پادشاهان موکّلان را به گریختگان درخورِ ایشان فرستد، و به طلبِ مهمانان در خورِ ایشان فرستد.
« إِنَّا زَیَّنَّا السَّماءَ الدُّنْیا بِزِینَةٍ الْکَواکِبِ »
آسمان علوِ ممالکِ خاک است. تو مغرور مشو که آن غرورِ تو شیاطین است. هم از این زینت آلتِ جهاد ساز و شیاطینِ اندرون و بیرون را بران. در آسمان به زینت خود بنگر که چگونه دیو را می‌راند تا خطرات ضمایر او که کلام ملاء اعلاست مشوّش نشود. تو نیز نگاهدار تا اسرار اخلاص تو به تشاویش ایشان بدل نشود. هر خطرات تو به یقین چنان روشن باشد که هر دیو که گِرد آن گردد بسوزد و راه نیابد به گرفتنِ آسمانِ سینه‌ات و دماغت اعمال منافقان.
نیز فرشتگان همچنان می‌رانند از آسمان به سجّین. باز هرکه قصد ملک دارد که تقدیر باری بنام او نیست، به ستارگان موانع همچنان برانند. باز اثر از عالم خوش و از عالم ناخوش به جهان فرستادند تا آن جهان را بدانی.
تو چنان سرمستِ خوشی گشتی که از جای نمی‌جنبی، عجب! نتوانند که این آثار را در گور تو فرستند؟
باز من ذکر می‌کردم، یعنی من نیازمندم، مرا در پناه خود دار! و نظر بِدان صورتِ نیازِ خود و پناهِ اللّه می‌کردم، می‌دیدم که نیازِ مرا مزه می‌آمد از پناهِ اللّه . هرچند که آن مزه‌گیرنده بر شکل گرد روشن چو آبگینه می‌نمود، هیچ شکل کالبد ندارد. اکنون در آن شکل مزه و رنج نظر می‌کن که به کجا تعلّق می‌گیرد، تا بدانی که علّتِ خوشی و ناخوشی از اجتماع اجزا نیست
و اللّه اعلم.