امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۱۴۴

اونوختْ که خدا بنا کرده دنیاره

اوّلْ وی بساته آدمُ و حوّا ره

عرش و کرسی و لوح و پروینْ ستاره،

هرگزْ ندیمه ته صورتْ آدمزاره

محمّد که وی رونق هدا دنیاره

علی که پادشاهِ دُلدُلْ سواره

موسٰا که ونه عصا، اژدهٰا بقماره،

به دستِ فَلکْ، جومه بَکرْدنْ بونْ پاره