امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها » شمارهٔ ۸۷

رامْ بَوییهْ آهو که مه جٰا کِرْدِهْ رَمْ

رَمْ خردِهْ آهورِهْ، چُونْ بَئیرهْ آدِمْ؟

اگر که فلک یاری کِنِهْ یکی دَمْ،

اَزخِمِّ کَمِنْ، دوُست‌رِهْ بیُورمْ شه چَمْ

۳

تا که سِخِنِ آدِمْ بَشْنُؤئه آدِمْ

نَبٰادٰا مِرِهْ شه نظرْ هٰا کِنی کَمْ

تا که قطره‌یِ اُو به دریو نُوزنّه نَمْ

حَیفْ بُو که تنه نظرْ مه جا بَوِّهْ کَمْ