امیر پازواری » دیوان اشعار » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۱۴۹

آدم واش نییه، سر درآوره کو

آدم گِل نیه، هر نوویهار کِنِهْ بو

آدم ذرّه خاکه، هرچند اولیا بو

حیفه که آدمی، اَنّه بی وفا بو