صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۵

یارب تو ببخشای بناداری من

بر بیکسی و فقیری و خواری من

هر کس بخدا امیدش از طاعت اوست

امید منست از گنهکاری من