جیحون یزدی » دیوان اشعار » قصاید » شمارهٔ ۵۹ - در ستایش ذات کبریائی صفات حضرت رضا علیه آلاف التحیه و الثنا ء

بودم زسرو قدان صنمی سمین و سالم

ارمش بروی بنده حرمش بکوی خادم

نه دهد ره وسایل نه ستد زکس رسایل

رخکش چو رای عادل خطکش چو روی ظالم

همه گر پی مفاخر نرود زکبر وافر

نه بجرگه اصاغر نه بخرگه اعاظم

بدو چهره اش حقایق بدو طره اش دقایق

حرکات او موافق کلمات او ملایم

عدم از لبش موید فتن از رخش قوی ید

خد او شفای سرمد قد او بلای دایم

چه غم ار بسی قبایل کشد او بدین شمایل

ملکی نیایدش دل که نویسدش مظالم

زده حلقه ها بکاکل که به دوربین تسلسل

بوفای او تفضل بجفای او مکارم

اگر او بغارت جان شد از آن سپاه مژگان

غمش ازکدام سلطان رمش از کدام حاکم

که ام از سرور دلجو که ام از غرور بدگو

بمیانه من و او بود ای بسا عوالم

لبش آن لطیف موضع که نه بوسه راست موقع

برخش عرق مصدع به تنش سمن مزاحم

همه دولت مساعد چو بود ببزم قاعد

همه غارت معاضد چو شود بکاخ قائم

رخ و زلف او در آیت زضلا لت و هدایت

بتالفش عنایت بتکلفش مراحم

همه دم برصبایح می ناب خورده واضح

نه تفقدش بناصح نه تالمش زلائم

شبکیش گفتم ای مه پی خون رزمپوره

که زسکرت آید آنگه که شوی زکرده نادم

بجواب گفت جیحون ز عنب از آن خورم خون

که برای نسل هارون ز چه کشت پورکاظم

شه دین امام ضامن مه مرکز میامن

که دوکون را اماکن ز سرایراست عالم

شهی از خودی مجردمهی از خدا مقید

بردوحه محمد گل بوستان هاشم

پسر یگانه زهرا پدر هزار حوا

خور آسمان اعراب و در یم اعاجم

شب قدر محو مویش دل دیر وکعبه سویش

زصفا حصات کویش زده طعنه بر نواجم

زبرون پرده چون هی بدرون پرده اش پی

شده نقش پرده از وی همه جان شکر ضیاغم

نه چو جد او میسر همه خلق اگر پیمبر

نه چو جده اش مصور همه گون اگر فواطم

زتقاعدش بغبرا باسف سپهر خضرا

زتقربش بفردا بشعف روان آثم

زهی ای وجود اجمل رخت ایزدی سجنجل

بحسب ظهور اول بنسب سلیل خاتم

زتو کامران قوابل زتو حل شده مشاکل

زتو جنبش هیاکل زتو دانش جماجم

چو بعاطفت زنی دم چو بکین شوی مصمم

شود از بهایم آدم شود آدم از بهایم

اثرات کف موسی بجنیبت از تجلی

ثمرات گفت عیسی بزمینت از نسایم

چو زدی زطبع قادر بنقاط دین دوایر

کبرت بک الصغایر ظهرت بک العلایم

زلل از تو در جدائی زمصاحف خدائی

نه زکوشش کسائی نه زاجتهاد عاصم

بسوی تو ره سپاران زصنوف تاجداران

بدر تو خاکساران زاهالی عمایم

زقدوم تو بدانسان شده نامور خراسان

که در او زمهر تابان بود افسر افاخم

بودش زبسکه تمکین بنفاذ دولت و دین

چه عبوری از بساتین چه اموری از عضایم

همه جود بالتوالی باریکه معالی

همه عدل لایزالی بوساده محاکم

بعباد از او فواید برقاب از او قلاید

علمش بجیش قاید قلمش بملک ناظم

چو گروه غم نصیبان برنطق او ادیبان

چو بلارک خطیبان بر تیغ او صوارم

بهنر چنان مواظب که زخویش گشته غایب

زمعانیش مشارب زمعارفش مطاعم

خهی آن سپهر پیما که فراز آن کند جا

نه چو او سترک اعضا نه چو او قوی قوائم

برد ار جبال و صحرا بشکوه و فر عنقا

خورد ارحدید مهما بجلادت نعایم

هله تا کلام نحوی همه معرب است و مبنی

هله تا که از تعدی بدراست فعل لازم

فلکت دخیل عاجل ملکت زخیل آجل

زتو عزت مشاغل بتو رونق مناظم