فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۷

دنیا آن به که خواجه پاکش بخورد

ورنه به فسون دیوِ هلاکش بخورد

دانه بنما گر نخورد خاک زمین

روزی دو سه نگذرد که خاکش بخورد