رفیق اصفهانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۲۴۸

شد جان پاکان در رهت از بسکه خاک ای نازنین

خاک ره تو سر به سر شد جان پاک ای نازنین

از کین کنی گر هر زمان قصد دل و آهنگ جان

قلبی لدیک ای دلستان روحی فداک ای نازنین

نگذاشت چرخ فتنه جو مالم بخاک پات رو

تا مردم و این آرزو بردم به خاک ای نازنین

ز اندوه درد خویشتن با تو نمی گویم سخن

ترسم شوی ز اندوه من اندوهناک ای نازنین

آمد ز هر چاکش درون مهری ز عشقت شد فزون

گردیده از تیغ تو چون دل چاک چاک ای نازنین

خواهم همان بار دگر ساز هلاکم زودتر

هر لحظه صد بارم اگر سازی هلاک ای نازنین

از دست او جور و ستم آن لطف باشد این کرم

دارد رفیق از آن چه غم وز این چه باک ای نازنین