خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » سفریات » رباعیات » شمارهٔ ۲۱۷

ای سرو قد لاله رخ عبهر چشم

زر شد رخم و نیست ترا بر زر چشم

هر چند جهان ز اشک ما دریا شد

شک نیست که دریات نیاید در چشم