یغمای جندقی » دیوان اشعار » سرداریه » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

لعلت که بشد امید و بیمش باقی است

اوصاف حسن رفت و ذمیمش باقی است

خون دو جهان بخورد یک کاسه و باز

زنقحبه همان دو قورت و نیمش باقی است