واعظ قزوینی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳۹۲

اوزگه عالمده مگر توکسم غمیندن یاشلر

یوخسه بدسیلابه دوزمزلر بوداغلر تاشلر

گیجسه گر لعل لبندن آدمز بوشوقدن

داشلنور اشکم کبی خاتم گوزیندن قاشلر

نوبهار حسن فیضندن که من مجنونیم

غنچه تک اطفال الینده آچلوللر تاشلر

تا قلج چقمز قنندن ظاهر اولمز جوهری

نور چشمم، وسمنی نیلر اول اگری قاشلر

لاله و گل دامننده هر سحر شبنم دگول

گیجه لر روز سیاهمدن توکللر یاشلر

پادشاه ملک فقرک تختمز دور پشت پا

تاج دولت دوست یولینده ویرلمیش یاشلر

قوجه‌لق حرصی کنون فکر سر و سامان ایدر

ایندی دوتمیش باشدن بویا شه گلمیش یاشلر

تن قوجلدی واعظ ایشدن دوشدیلر عقل و حواس

عمر از بس تند گیچدی قالدیلر یولداشلر