ادیب صابر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۶۳

چون آتش اگرچه از هوا برگذریم

وز آب روان اگرچه پاکیزه تریم

هم خاک شویم از آنکه خاکی گهریم

بادست جهان باده بده تا بخوریم