مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۸۳

طفلی که چو اشک لاله‌گون دل من

در جوش ازو بود درون دل من

با آنکه جگرگوشه مردم باشد

پرورده چو اشک من بخون دل من