مشتاق اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۱

ای کرده به خویش یک روش دایم فرض

بشنو سخنی کامده در معرض عرض

باید چو برون شد آخر از صفحه ارض

گردی چه بطول راه‌پیما چه بعرض