مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۱۵

تا کی عمرت به خودپرستی گذرد

یا در غم نیستی و هستی گذرد

آن عمر که مرگ باشد اندر پی او

آن به که به خواب یا به مستی گذرد