مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶۲

هر دم غمم ای جهانفروز افزون است

هر لحظه دلم را تب و سوز افزونست

کی کم گردد ناز و نیاز تو و من

چون عشق من و حسن تو روز افرونست