آذر بیگدلی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۲

ای آنکه سر کوی تو شد منزل من

جز تخم غمت نیست در آب و گل من

ای کاش! که بودی دل من چون دل تو

یا آنکه دل تو بود همچون دل من