قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۰

زانگه که مرا بیافریده است خدای

هر روز فزون بود مرا دانش و رای

گر بفکندم طعنه بدگوی ز پای

بتواند کند کوه را باد ز جای