قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۱

یک بوسه بدادی بمن ای بت افزون

تا دل بردی ز من بدستان و فسون

گر آنکه همی جان طلبی بوسه بیار

کاتش زآهن بآهن آید بیرون