قطران تبریزی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۹۲

هندو بچه ای ببرد از راه دلم

در چاه بلا فکند ناگاه دلم

گر بر نارد ببوسه از چاه دلم

یکباره برآید از دلم آه دلم